Auteur: Groot

Wat een start van 2021. Een week vol uitdagingen, gewoontes doorbreken en motiverende muziek.

2021 zou ik starten in vol contrast met hoe ik 2020 eindigde. De laatste week van het afgelopen jaar ging ik om 23:00u naar bed en stond ik regelmatig pas om 10:00u weer op. Moe, uitgeblust en weinig zin om iets te ondernemen. Veel dagen gingen voorbij met het kijken van Netflix of het eten van een extra plakje bananenbrood.

Regelmatig dacht ik er aan hoe 2021 zou eindigen? Gezien de gemoedstoestand waar ik in vertoefde beloofde 2021 niet veel meer soeps te worden. Mijn best doen op mijn werk. Regelmatig sporten. Met een beetje geluk gewoon weer vooraan bij Pinkpop. In december genieten van de feestdagen en terug de bank op. Die laatste Netflix serie afkijken.

Toen zag ik de Helweek van Alex Malone en meetings in the sun langskomen. Normaliter een financiele brug te ver, maar dit keer door de lockdown in het comfort van mijn eigen huis. Online, met een grote groep mensen. Voor een schijntje! Vet!
Ik heb me zonder al te veel inlezen aangemeld en was zeer benieuwd wat dit zou brengen.

De agenda: 5:00u opstaan. 5:15u sporten. Een bak werkblokken. Infosessies. Gezond eten. 22:00u naar bed. Heftig.
Maar het meest heftige waren de informatie sessies. Verschillende begeleide meditaties verder wist ik het zeker. De komende 10 jaar wil ik niet alleen maar spaargeld verzameld hebben. Ik wil iets doen waar mijn hart sneller van gaat kloppen.

Ik wil darten! De hoe en wats deel ik later, maar als je later wilt zeggen dat je de wereld kampioen al kende toen hij nog niet kon darten, ga me dan nu volgen 😉

Oudjaar 2017, een van mijn vrienden komt met het briljante plan om onze doelen voor het komende jaar op papier te schrijven. Een post-it met je doelen. Deze verzamelen we in een spaarpot en met oudjaar 2018 openen we deze en kijken we hoeveel van onze doelen we hebben behaald.
We zijn al ruim over de helft van 2018, maar ik ben nog niet over de helft van mijn doelen. Over 30 dagen zijn we zelfs al op 75% van het jaar. Het blijkt dat doelen met een deadline over een jaar minder haalbaar zijn dan doelen die je stelt binnen een kortere termijn. Doelen die je jezelf stelt moeten haalbaar zijn, maar ook een vorm van stress opleveren. De soort stress die ervoor zorgt dat je vlak voor de deadline nog even dat extra beetje energie steekt in het halen van je doel. Een deadline van 12 maanden zorgt er eerder voor dat ik nog maar even alles uitstel.

Op het moment zit in ik in de bus van Battambang naar Siem Reap en heb ik de tijd om mijn vooruitgang te evalueren. Van de 5 doelen heb ik er 1 voor de helft afgerond, ben ik bij een ander over de helft. Heb ik een start gemaakt om het 3e doel te bereiken, maar kan daar nog wel wat energie in gestoken worden.

De laatste twee doelen zijn lastig.

Het rennen van een halve marathon heb ik laten lopen (Pun intended). Onder andere door een blessure aan mijn voet, waarvoor ik niet naar de dokter of fysio ben geweest, heb ik het plan nooit doorgezet. Ik heb het gevoel dat ik mezelf in deze gewoon gesaboteerd heb.

Dan houden we het laatste doel over: Gelukkig zijn met de dagelijkse bezigheden voor mijn werk. 
Dit is lastig te beoordelen. Het is geen kwantitatief, maar een kwalitatief doel. Daarnaast heb ik mijn werk opgezegd en probeer ik tijdens mijn reis uit te zoeken wat ik wil en hoe ik dat vorm wil geven. Het reizen bevalt zeer goed, maar ik kan het nog niet als werk zien. Ik krijg er namelijk niet voor betaald. Laat ik dat maar herformuleren als: Tevreden zijn met mijn dagelijkse bezigheden op 31 december 2018.

Eerst volgende doel: Het werken aan de eerste twee doelen zodat ik 40% van mijn doelstellingen voor dit jaar afgerond heb in Oktober!
Wish me luck!

Als een goddelijke Adonis vertrok ik in de vroege ochtend op mijn queeste naar het zo verlangde WiFi.

Op dit tropisch, vrijwel verlaten, eiland nabij de kust van Cambodja was aan mijn kant geen internet te vinden. Bij gebrek aan een werkende simkaart betekende dit dat ik minimaal 48 uur geen internet, Whatsapp of zelfs spam-mail kon ontvangen.

Om mijn trouwe lezers toch een verhaal te gunnen stond ik in de vroege ochtend op. Dit was afzien. Dit was mijn uitzicht. 

Gesterkt met een literaire bagage can het lezen van vele boeken op het rustieke strand voelde ik me klaar om de jungle te trotseren.

Met gebronsd bovenlijf en hoestend als een een bronstig damhert borstelde ik me door het oerwoud.

Met gevaar voor eigen leven zou ik op het WiFi walhalla aankomen. Vechtend met sissende slangen en angstige apen. Nee wacht, ik was angstig voor apen. Kijk hoe bloeddorstig ze zijn!

Er werd zelfs gewaarschuwd voor furieuze Feyenoord-fans! Deze ben ik gelukkig niet tegengekomen. Al had ik ze dan blij kunnen vermelden dat er in ieder geval 1 club Europa in gaat dit jaar.

Maar alles was het waard. Met een vers geperst appelsapje en dit uitzicht een stukje schrijven is genieten.

Ps. Wat ik geleerd heb?

Dat je soms even uit moet rusten en je lichaam kans moet geven alles te verwerken.

Je in een dag, in goed gezelschap, een boek uit kunt lezen op het strand.

Je snachts zonder je social media te checken toch gewoon in slaap kunt vallen.

PPS. Slapen in een tent aan zee lijkt een droom. Enige probleem is dat de zee geen Mute heeft. Veel dromen zul je niet doen. Maar het uitzicht maakte veel goed!

In 7 minuten de liefde van je leven ontmoeten? Het kan echt.

Aankomst vliegtuig Vietnam. Geen idee waar ik heen moet. 
Dan de bups maar volgen. (2 minuten)
Toch maar even een pitstop. Geen idee wanneer de volgende mogelijkheid zich aandoet. (1,5 minuut)
Geen idee waar ik moet zijn. Ik heb een E-visum voor Vietnam. Valt dat onder Arrival Visa of All pasports? Laten we all-Passports maar proberen (1 minuut)
Misschien weten de mensen voor me het. Ah, 2 Duitsers ook op rondreis. Ik vraag of ze onderweg nog Schmetterlingen hebben zien vliegen, maar ook zei weten niet of ik in de juiste rij sta. (1,5 minuut)
Dan de jongedame achter me maar raadplegen. Zij heeft ook geen idee, maar verblijft per toeval wel in hetzelfde hostel als ik. Wat een geluk! (1 minuut)
Dat waren een mooie eerste 7 minuten in Vietnam (Technisch gezien misschien niet, ik moest de douane natuurlijk nog door) Voor de nieuwsgierigen. All-Passports was de juiste rij.

Tijd die het kost om verliefd te worden: 24 uur
Tijd die het kost om je hart te breken: 72 uur
Tijd die het kost om hier een wijze les uit te trekken: nog eens 72 uur.

Totale Tijd: 1 week

Die lessen?
1. Iedereen heeft een filter. Niet alles wat je denkt komt ook uit je mond. Voor sommige mensen is die filter vrijwel niet aanwezig. De flapuit. 
Voor mij is die filter te groot. Er zijn gedachtes die soms best eens naar buiten mogen. Dat ga ik vanaf vandaag proberen te doen. Alvast mijn verontschuldigingen voor de gedachtes die eigenlijk toch binnen hadden moeten blijven!
2. Gevoelens, zijn precies dat, gevoelens. Ze zijn vluchtig en je moet er niet teveel aandacht aan geven. Als je te veel focust op de negatieve gevoelens, dan blijven ze. Doe je dat niet, dan gaan ze weer weg.

*Rather than repeating, “It is awful! It is awful! Stare straight into the awful feeling.

Quietly.

Examine the feeling.
 Can you see its impermanent nature?
 Let the feeling leave when it says it wants to go.
 * (Afkomstig van. Haemin Sunim)

Laat ik voor nu maar gewoon met stroom meegaan en leren te surfen tussen alle emoties.

3. Ik overdenk te veel. Zoeken naar een balans tussen zwijgen en praten is belangrijk, maar niet te veel nadenken kan ook helpen. Een mooie optie hiervoor is om als ik iets wil doen de 5 seconde regel te passen. Aftellen van 5 naar 1 en dan actie! Niet meer nadenken over wat er fout kan gaan.
(Dit had ik kunnen doen voor het posten van dit verhaal, maar daar heb ik afgeteld van 604.800 naar 0)
Een mooie opbrengst van een week rondreizen. 
Ben je benieuwd naar wat ik heb nog meer heb meegemaakt? Stuur dan een berichtje of wacht rustig af op een volgend berichtje!